National Dishes Nr 35-196 – COSTA RICA – Gallo pinto

Vandaag in mijn culinaire wereldreis: National Dishes Nr 35-196 – COSTA RICA – Gallo pinto.
In 2020 startte ik mijn culinaire wereldreis @NationalDishes. Het doel: de nationale gerechten van alle 196 landen ter wereld koken, van Afghanistan tot Zwitserland, zonder tussentijds er eentje stiekum over te slaan omdat je die niet lust of omdat het recept lastig is. Ik begon in Afghanistan en nu ben ik in Costa Rica aangekomen. Het nationale gerecht heet ‘gallo pinto’.

Gallo pinto, ‘gevlekte haan’, bestaat uit rijst en bonen. Het is smakelijker dan ik verwachte, maar het blijft een eenvoudig gerecht met vooral veel zetmeel.

Waardering: 12,75/20 punten
Vanaf gerecht 12/196 waarderen we de nationale gerechten die we eten. Leuk om straks te kunnen vergelijken welke gerechten ons wel en welke minder bevallen.

Hm. Gallo pinto, ‘gevlekte haan’, bestaat uit rijst en bonen. Klonk niet heel erg spannend, saai zelfs en zeker geen echte avondmaaltijd. Klopt ook wel, want gallo pinto is vaak ook – samen met gebakken ei – een ontbijt in Costa Rica. Ik had er dus ook weinig verwachting van. Ik serveerde er nog avocado en tomaatjes bij en dat gaf enige afwisseling. Gallo pinto bleek wel lekkerder dan mijn verwachting, maar scoorde bij ons toch niet erg hoog met 12,75/20 punten.

Score voor gallo pinto uit Costa Rica: 12,75/20 punten
Ingrid: 6 ½ (“Smakelijker dan ik verwachte, en de Lizano-saus c.q. de HP sauce die ik als vervanging gebruikte, deed verrassend z’n werk, maar het blijft een eenvoudig gerecht met vooral veel zetmeel. Meer een basisonderdeel van een maaltijd dan een op zichzelf staand gerecht”)
Marion: 6+ (“bonen en rijst is wel veel zetmeel, maar de rijst maakt het wat zachter. Met tomaat en avocado wordt het gerecht wat smakelijker en krijgt meer structuur.”)

Costa Rica
De Republiek Costa Rica ligt in Centraal-Amerika en wordt in het noorden door Nicaragua en in het zuidoosten door Panama begrensd. In het westen en het oosten wordt het respectievelijk begrensd door de Grote Oceaan en de Caraïbische Zee. Costa Rica, dat ‘rijke kust’ betekent, telt ruim vijf miljoen inwoners. De hoofdstad van het land is San José.

De oudste archeologische vondsten in Costa Rica zijn ongeveer 13.000 jaar oud, behorend tot de prehistorische Cloviscultuur. Voor de komst van de Europeanen lag het gebied waar nu Costa Rica ligt in de overgangszone tussen de cultureel-historische regio Meso-Amerika en die van de Andes. Voor het grootste deel stond het gebied onder invloed van de Chibcha-cultuur.

Costa Rica werd in de 16e eeuw door de Spanjaarden onderworpen. Op 15 september 1821 werd het een deel van het onafhankelijke Mexicaanse Rijk, waarvan het zich twee jaar later met andere Centraal-Amerikaanse landen afscheidde om de Verenigde Staten van Centraal-Amerika te vormen. In 1840 viel deze federatie uit elkaar. In 1899 vonden de eerste werkelijk democratische verkiezingen plaats. Sindsdien is het land twee keer door politiek geweld geplaagd, wat naar de maatstaven van de regio weinig is. Van 1917 tot 1919 regeerde de dictator Federico Tinoco Granados en in 1948 was er een kleine burgeroorlog na een omstreden verkiezingsuitslag. Die oorlog werd gewonnen door de linkse José Figueres Ferrer, die na afloop het leger afschafte en een nieuwe grondwet opstelde. Sindsdien is Costa Rica gevrijwaard gebleven van het geweld dat veel van zijn buurlanden heeft geteisterd. Het is een van de welvarendste landen van Latijns-Amerika geworden en staat daarom ook wel bekend als “het Zwitserland van Centraal-Amerika”. [Bron: wikipedia]

De keuken en specialiteit van Costa Rica

De Costa Ricaanse keuken is een fusie van culinaire tradities van inheemse volkeren en uit Afrika en Zuidwest-Europa. Uit Spanje kwamen de Catalanen, Andalusiërs en Galiciërs. Afrikanen kwamen uit Guinee, Ghana en later via Jamaica. Inheemse afstammelingen zijn er onder andere van de Maya’s in het noorden en Chibchas in het zuiden.

In Guanacaste en het schiereiland Nicoya verbouwen en verwerken gemeenschappen van Chorotega, de meest zuidelijke afstammelingen van de Maya’s, nog steeds maïs op dezelfde manier als ze dat al duizenden jaren doen. Veel van hun traditionele gerechten, zoals tortilla’s en pannenkoekachtige chorreadas, werden door de bevolking aangepast, terwijl papjes en drankjes gemaakt van maíz pujagua, of paarse maïs, minder voorkomen. In het zuiden, in de bergachtige regio Talamanca, leven gemeenschappen van Bribrí en Boruca nog steeds van het land, waarbij ze veel voorouderlijke ingrediënten verbouwen en ook cacao.

Door de kolonisatie werden Europese veehouderij en landbouw geïntroduceerd. De Spanjaarden kapten bossen om vee en varkens te houden en plantten tarwe en rijst. Veel nationale recepten, zoals olla de carne en allerlei zoetigheden, zijn Spaanse gerechten die zijn aangepast aan lokale ingrediënten.

Een deel van de inwoners is Afro-Costaricanen die afstammen van tot slaaf gemaakte Afrikanen. Een veel groter aantal inwoners stamt af van de Engelssprekende Jamaicaanse migranten die in de 19e eeuw kwamen en zich aan de Caraïbische kust vestigden. Daar is kokosmelk een hoofdingrediënt dat wordt gebruikt in stoofschotels met zeevruchten, zoals rondón of om rijst en bonen te koken, evenals wortelgroenten zoals cassave en yams.

Ook de Verenigde Staten hebben hun stempel gedrukt op de Costa Ricaanse keuken. De afgelopen decennia zijn meer dan 120.000 mensen uit de VS naar het land gemigreerd. Zij hebben onder andere restaurants opgezet.

Basisbestanddelen van de Costa Ricaanse keuken zijn rijst, maïs, bonen en wortelknollen als taro, cassave en zoete aardappel. Costa Rica ligt tussen twee oceanen en heeft liefhebbers van vis, schelp- en schaaldieren veel te bieden. Ook vers fruit en groenten zijn in overvloed beschikbaar. Belangrijke smaakmakers zijn koriander, knoflook, saffraan, peterselie, oregano, tijm en nootmuskaat. Aan de Caraïbische kust wordt veel kokosmelk verwerkt. De gerechten zijn over het algemeen niet pittig.

Bekende gerechten zijn:

• arroz con camarones: rijst met garnalen
• arroz con pollo: rijst met kip
• arroz guacho: rijstschotel met vlees en groenten
• barbudos: omelet met sperziebonen
• casado: een mix van ingrediënten waaronder rijst, bonen, salade, tortillas, bakbananen en vlees of vis
• ceviche: vis of schaaldieren gemarineerd in limoensap
• chifrijo: met ‘chicharrones & frijoles’ (buikspek en bonen)
• escaveche: vis- of kipschotel
• frito: gestoofd varkensvlees
• higado en salsa: saus van runderlever
• mondongo: soep van rundermaag
• olla de carne: maaltijdsoep met vlees, banaan en yucca, maar ook wortel, maïs en andere groenten
• papas con chorizo: aardappelen met pittige worstjes
• pollo criollo: gegrilde kip
• pozole: dikke soep met vlees en groenten in vele variaties
• sopa negra: ‘zwarte’ soep met bonen en eieren en verder vaak ui, paprika, tomaten en koriander
• tamales: met meer knoflook en minder pikante specerijen dan de Mexicaanse versie en gewikkeld in bananenbladeren

Hapjes of tapas heten in Costa Rica ook wel boquitas of bocas. Het zijn vaak stevige porties vlees of vis. Daarnaast heb je bijvoorbeeld:

• gallos: taco’s in Tico-stijl
• patacones: een gefrituurde snack van platgeslagen bakbanaan die twee keer gefrituurd wordt en geserveerd wordt met pico de gallo of gepureerde zwarte bonen
• platanos maduros of platanos asados: gebakken banaan
• pejibayes: perzikpalmvruchtvlees
• picadillo de chayote con elote: gemalen vruchtvlees van chayote (een peervormige pompoensoort) met maïs
• picadillo de papaya verde: fijngemaakte groene papaya
• picadillo de vainicas: gehakte sperziebonen met rundvlees
• ook vind je er veel verse vruchtensalades van onder andere ananas, banaan, mango, papaja en watermeloen

Desserts zijn er te over, zoals:

• tres leches: gebak met eieren, room en melk
• queque seco: sinaasappelcake
• dulce de leche: zoete, dikke gecondenseerde melk
• torta chilena: laagjescake gevuld met dulce de leche
• miel de chiverre: zoet vruchtvlees van een witte pompoen
• arroz con leche: rijstpudding
• suspiros(zuchtjes): merengues

De nationale drank is cacique, op basis van rietsuiker. Batidos en refrescos naturales zijn shakes van verse vruchten met melk of water; jugo is vruchtensap, bijvoorbeeld jugo de piña (ananassap) of jugo de mora (bramensap). Horchata is een drankje op basis van gemalen rijst en kaneel. Pinolillo is een soort chocoladedrank. Resbaladera is een rijst- en gerstdrankje. Veel voorkomende biermerken zijn Imperial en Pilsen. Ron rico is zachte Costa Ricaanse rum. Een Costa Ricaanse rummerk is Centenario. Wijn is over het algemeen afkomstig uit Chili. Koffie uit Costa Rica behoort tegenwoordig tot de grootste exportproducten van Costa Rica

Salsa Lizano
Een aparte vermelding verdient de Salsa Lizano. Salsa Lizano werd in 1920 opgericht door een Costa Ricaans bedrijf genaamd Lizano Company. De saus werd aanvankelijk gemaakt door Próspero Jiménez in zijn bar in Alajuela. Na succes bij de buren en erkenning van het succes, benaderde hij Próspero Lizano, die eigenaar was van een fabriek, en vervolgens richtten zij het merk en het groene label op voor marketing. In de afgelopen eeuw is het een veel voorkomende smaakmaker in Costa Rica en onderdeel van de Tico- keuken geworden in zowel huishoudens als restaurants in het hele land. De ingrediënten zijn onder meer water, suiker, zout, groenten (uien, wortels, bloemkool, komkommers), kruiden, peper, mosterd, kurkuma, gemodificeerd maïszetmeel, gehydrolyseerd plantaardig eiwit en natriumbenzoaat. Salsa Lizano wordt gebruikt in veel Costa Ricaanse gerechten, waaronder gallo pinto. Het is een licht zoetzoure dunne, gladde, lichtbruine saus, vergelijkbaar met HP sauce of Worcestershire sauce. In Nederland is het niet of nauwelijks verkrijgbaar. Als je gallo pinto gaat maken, kun je het vervangen door HP sauce (wat ik deed) of Worcestershire sauce.

Het nationale gerecht van Costa Rica: gallo pinto (gevlekte haan)
Het nationale gerecht van Costa Rica is ‘gallo pinto’. Dat betekent ‘gevlekte haan’. De naam gallo pinto komt waarschijnlijk voort uit het gespikkelde uiterlijk van de zwarte bonen met de witte rijst.

De schotel bestaat uit rijst met zwarte bonen, op smaak gebracht met ui, knoflook, rode paprika, Salsa Lizano en koriander. De Salsa Lizano is doorslaggevend voor de eigen smaak van ‘gallo pinto’ in Costa Rica. Deze saus wordt in Costa Rica als onmisbaar beschouwd en staat op elke tafel van de lokale restaurants, maar ook thuis. Salsa Lizano maakt voor Costa Ricanen ook hèt onderscheid van de gallo pinto uit buurland Nicaragua, waar gallo pinto ook het nationale gerecht is. Beide landen claimen trouwens het ‘eigendom’ van het gerecht. Dus die Salsa Lizano is eigenlijk wel nodig. Maar ik kon ‘m in de buurt helaas nergens vinden. Als alternatief kun je HP sauce of Worcestershire sauce nemen. Ik koos voor de ‘brown sauce’ van de Britten, HP sauce dus, maar helemaal hetzelfde is het daarmee natuurlijk niet. Costa Ricanen gebruiken trouwens zwarte bonen en Nicaraguanen nemen rode bonen, nog een onderscheid.

Gallo pinto wordt in Costa Rica de hele dag door gegeten. Het wordt vaak geserveerd als stevig ontbijt met gebakken eieren of roerei en koffie of agua dulce (rietsuiker opgelost in heet water). Ook wordt het wel geserveerd met tomaat, avocado, maïstortilla’s en bakbananen.
Een variatie voor lunch of diner is ‘casados’, ook rijst met (rode of zwarte) bonen als basis, maar nu aangevuld met kip, varkensvlees of steak, een beetje salade van kool of sla met tomaat en gebakken banaan.

Elke familie in Costa Rica maakt zijn eigen variant, maar daarnaast kent Costa Rica grofweg kent drie verschillende varianten. In Valle Central Valley is het gerecht natter, bevat het minder vet bevat en is het gerecht op smaak gebracht met chili, koriander en uien. De gallo pinto uit het Guanacaste-gebied is veel vetter dan die van Valle Central, omdat er boter wordt gebruikt in plaats van olie. Tegelijkertijd wordt het op smaak gebracht met knoflookteentjes en ui en bevat het geen koriander. En tenslotte de versie van het kustgebied, waar de provincie Limón ligt. In die versie worden de rijst en bonen gekookt in kokosmelk en wordt habanero-chili (bekend als chile panameño of Panamese chili) toegevoegd. Hier zit ook peper en tijm in.

Gallo pinto heeft overigens voor enige controverse gezorgd tussen Costa Rica en Nicaragua. Beide landen claimen de oorsprong. Costa Rica beweert dat het gerecht in de jaren dertig in een buitenwijk van San José is gemaakt, terwijl Nicaragua beweert dat het gerecht door Afrikaanse slaven naar de Caribische kusten van hun land werd gebracht, lang voordat het Costa Rica bereikte. In een poging het gerecht te claimen, kookte Costa Rica in 2003 965 pond gallo pinto. Hiermee kwamen ze in het Guinness Book of Records terecht. Als reactie daarop kookte Nicaragua 1.200 pond rijst en bonen, waarmee ze zo’n 9.000 mensen konden voeden. De hevige rivaliteit ging door tot 15 september 2007 (nu bekend als ‘gallo pinto-dag’), toen Costa Rica de grootste pan gallo pinto ooit maakte waarmee ze meer dan 22.000 mensen voedden. Twee jaar later reageerde Nicaragua weer door zoveel gallo pinto te maken dat ze 50.000 mensen te eten konden geven! Hoewel dit evenement toen veel publiciteit kreeg, werd het niet officieel opgenomen in het Guinness Book of Records.

Gallo pinto bestaat niet alleen in Costa Rica en Nicaragua. Soortgelijke gerechten vind je in heel Latijns-Amerika onder diverse namen:

• In Cuba kennen ze “Moros y cristianos” (Moren en Christenen, of gewoon ‘moro’). Het gerecht bevat meestal rijst, zwarte bonen, uien, rode paprika en tomaten.
• In Ecuador staat het ook wel bekend als Moro of Arroz Moro (moro-rijst), al is de meest populaire versie de moro met linzen, en de bijzondere versie is die waaraan kaas wordt toegevoegd.
• In de Dominicaanse Republiek noemen ze het Congrí. Congrí en de Cubaanse Moro lijken zo op elkaar dat beide namen op de Antilliaanse eilanden door elkaar worden gebruikt.
• In Honduras, El Salvador en Guatemala staat het bekend als het huwelijk (casamiento). Dit gerecht bestaat ook uit rijst en zwarte bonen, maar wordt vaak aangevuld met kippen- of vleesbouillon en geserveerd met avocado.
• In Puerto Rico hebben ze “Arroz con gandules” (rijst met groene duivenerwten) en in Panama hebben ze de “Arroz con guandú”, ook met duivenerwten. De duivenerwten worden gecombineerd met rijst en gebakken groenten.
• In Colombia heet een vergelijkbaar gerecht ‘calentado paisa’ en serveert men ze met arepas.
• Ook in Peru kent men dit gerecht. Daar heet het tacu-tacu en worden er ‘frijoles canarios’ (kanariebonen?) gebruikt.

Ingrediënten (voor 2 personen)
NB Voor dit recept kun je prima bonen uit blik gebruiken, maar zelfgemaakte drogen bonen verdienen in Costa Rica de voorkeur. Met bonen in blik heb je het gerecht in een mum van tijd klaar.

• 50gr witte (basmati)rijst p.p.
• 1 witte ui, grof gehakt
• 2 knoflookteentjes, fijngehakt
• 1 rode puntpaprika, zonder zaadlijsten en in zeer kleine blokjes
• Een blikje zwarte bonen, uitgelekt (NB bewaar het uitgelekte vocht!!!)
• 1EL Salsa Lizano (een ‘umami’-saus uit Costa Rica die hier nauwelijks te krijgen is; als alternatief: HP sauce of Worcestershire sauce; je kunt ook recepten op internet vinden als je de saus wilt namaken…). Meer naar behoefte.
• Garnering: een handvol koriander (of peterselie), fijngehakt
• 2EL olijfolie

Erbij desgewenst bijvoorbeeld:

• Gebakken ei of roerei, avocado in plakjes, tomaat, bakbananen, kaas (b.v. reepjes feta) en/of maïstortillas.

Bereiding

• Kook de rijst volgens de instructies. Giet af en zet apart. Of gebruik gekookte rijst van de dag ervoor.
• Fruit de ui ca. 5 minuten in de olie tot de ui glazig is.
• Voeg knoflook toe en bak een minuut mee.
• Voeg de paprika toe en bak een paar minuten mee.
• Voeg de bonen en de Lizano (of HP of Worcestershire) toe en laat zachtjes 3 minuten bakken. Voeg een beetje vocht toe als je ziet dat het mengsel erg droog worden. Gebruik water, bouillon of het uitlekvocht van de bonen.
• Doe tenslotte de gekookte rijst erbij en bak nog ca. 3 minuten mee tot alles vermengd is en verwarmd.
• Breng desgewenst op smaak met zout en peper.
• Garneer met koriander (of peterselie).
• Serveer zo als ontbijt met bijvoorbeeld gebakken ei of roerei, met tomaat, bakbananen en/of maïstortilla’s. Ook wordt er wel kaas bij geserveerd, zoals de Mexicaanse cacique cotija (als alternatief lees ik: met name feta, of Parmezaanse kaas of pecorino). Of serveer het als diner, of zelfs als bijgerecht bij andere Costa Ricaanse gerechten.

Variaties
Alle drie regionale versies van gallo pinto kun je serveren met kip, vis, varkensvlees of rundvlees. Ik had nog een gekookte kipfilet over van de mulligatawny. Die heb ik uiteen gescheurd en erdoor geroerd. Maar je kunt er ook, zoals men in de kuststreek doet, kokosmelk bij gebruiken.

Wat erbij drinken? Omdat gallo pinot vaak als ontbijt gegeten wordt in Costa Rica, drinken ze er daar vaak koffie of vers vruchtensap bij.

@NationalDishes
Mijn doel met @NationalDishes is om de nationale gerechten van alle 196 landen in de wereld te koken, van A (zie de kabuli palaw uit Afghanistan) tot Z (afsluitend Zwitserland, met vermoedelijk kaasfondue?).

Op naar…?
Zo. Costa Rica was land 35/196 in onze culinaire reis. De volgende etappe is niet zo ver reizen. Na Costa Rica pak ik mijn koffertje en pannen weer op en ga naar Cuba in het Caraïbische gebied. Even leek het erop dat het ook daar populaire gerecht ‘Platillo Moros y Cristiano’ het nationale gerecht is. Moren en Christenen verwijst naar de kleuren van het gerecht, zwart en wit. Het staat voor … rijst en bonen. Weer rijst en bonen dus!? Gelukkig, na enig speurwerk ontdek ik dat de meesten toch ‘ropa vieja’ (oude kleren) aanwijzen als nationaal gerecht van Cuba. Op naar de Caraïben dus! Volgen jullie me straks ook weer in mijn culinaire wereldreis…?

Waardering nationale gerechten tot nu toe:
Langouste à la vanille uit de Comoren [nr. 33/196] beviel zo goed dat het op een gedeelde eerste plek met China/Kanton terecht kwam met 18/20 punten (“delicaat en subliem”).
Het zoetzure varkensvlees met ananas en paprika (koe loe yuk) uit China/Kanton [nr. 31/196] steeg meteen naar plek 1 met 18/20 punten (“mooie balans van smaken, erg van genoten” en “knapperig en lekker”).
De Flying Fish & CouCou uit Barbados [nr. 14/196] kreeg 17/20 punten (“Heerlijke saus, wat een smaakexplosie! Complex en warm door alle kruiden en specerijen”).
De salteñas uit Bolivia [nr. 19/196] verrasten ons en kregen 16,75/20 punten (“verrassende smaakbeleving door de zoete deeg en mooie combinatie van hartig en pittig met zoet”).
Ema Datshi uit Bhutan [nr. 18/196] kreeg 16,5/20 punten (“overtrof al onze verwachtingen; heerlijk en zeer smakelijk”).
Tussendoor de borscht uit Oekraïne gemaakt, vanwege de crisis daar. 16,75/20 punten (“Hartverwarmende soep, vol en rijk van smaak”).
De machboos uit Bahrein [nr. 12/196] scoorde 16/20 punten (“Smakelijke geurige rijst. Sappige kip.”).
De ćevapčići uit Bosnië en Herzegovina [nr. 20/196] scoorden 15,75/20 punten (“smakelijke gehaktworstjes; met ajvar als mooie aanvulling”).
De stoofpot cazuela de ave uit Chili [nr. 30/196] was zeer smakelijk en scoorde goed met 15,5/20 punten.
De twee nationale gerechten ‘shopska salata’ en ‘banitsa’ uit Bulgarije [nr. 24/196] scoren samen 15,25/20 punten (“pure en zeer smakelijke salade” en “heerlijke luchtige hartige taart”).
De mosselen met friet uit België [nr. 15/196]: 15/20 punten (“we hebben weer genoten van deze klassieker van onze zuiderburen”).
Kandy ti nyma uit de Centraal-Afrikaanse Republiek [nr. 29/196] scoorde met 15/20 punten goed (“smakelijk” en “mag nog een keer”).
Rice & Beans uit Belize [nr. 16/196] scoorde samen met de recado-kip 14,5/20 punten (“verrassende rijst met bonen door de kokosmelk en heerlijke kip”).
Poulet à la moambé uit Congo-Brazzaville [nr. 34/196] kwam keurig in de middenmoot terecht met 14,5/20 punten (“smakelijke saus maar niet heel spannend” en “aparte pindasaus waarin ik geen tomaat verwachte”).
De Chicken Korma uit Bangladesh [nr. 13/196] waardeerden we met 14/20 (“beetje saai”).
De feijoada uit Brazilië [nr. 22/196] kreeg 13,75/20 punten (“smakelijk geheel met een gevarieerd smakenpalet”).
Runderstoofje seswaa uit Botswana [nr. 21/196] eindigde laag met 13,5/20 punten (“puur maar best saai” en “zacht en smaakvol” was ons commentaar).
De waardering voor roersoep samlor korkor uit Cambodja [nr. 27/196] liepen erg uiteen (8- en “zeer smakelijk, puur en afwisselend” en 6+ “er springt niet echt iets uit”) waardoor deze soep uiteindelijk helaas niet hoog scoorde (14/20).
Kip Kung Pao met pepertjes uit China/Szechuan [nr. 31/196] scoorde met 13/20 punten best laag, maar we waren te voorzichtig met de pepertjes. We geven het gerecht daarom binnenkort een herkansing…
We waren het eens over poutine uit Canada [nr. 28/196]. De populaire snack kreeg van ons 13/20 punten (“eenvoudig”, “zwaar, snackbarvoer”).
Gallo pinto uit Costa Rica [nr. 35/196] was wat smakelijker dan verwacht, maar het blijft een eenvoudig gerecht met vooral veel zetmeel. Het scoorde 12,75/20 punten.
De Riz gras uit Burkina Faso [nr. 25/196] kon ons niet bekoren (12,5/20 punten), want “saai” en “redelijk neutraal”. De pikante kip met specerijen uit het land die we erbij maakten, scoorde wel goed.
Bandeja paisa uit Colombia [nr. 32/196] stelde helaas teleur (12,25/20 punten), want we vonden het zwaar en vooral geen geheel met al die losse – en soms best lekkere – onderdelen.
Ook boko boko harees uit Burundi [nr. 26/196] beviel niet zo goed (maar 10/20 punten). We vonden het gerecht vooral “flauw”.
De kuli-kuli van Benin [nr. 17/196] mislukte, dus die konden we voorlopig nog niet waarderen.
Ambuyat uit Brunei (nr. 23/196): kan het nog lager? De ambuyat zelf scoorde slechts 5/20 punten. De bijgerechten scoorden wisselend (van 6 tot 15,5/20 punten) en maakten het gerecht afwisselend en een beleving.

© 2024 Tekst & Fotografie: Ingrid Larmoyeur | vinissima.nl.
Teksten en foto’s mogen door derden niet zonder toestemming worden overgenomen of gebruikt.
Meer nationale gerechten zien? Volg me op Instagram @vinissima of @NationalDishes of op mijn blog via @NationalDishes.