National Dishes Nr 34-196 – CONGO-BRAZZAVILLE – Poulet à la moambe

Vandaag in mijn culinaire wereldreis: National Dishes Nr 34-196 – CONGO-BRAZZAVILLE – Poulet à la moambe.
In 2020 startte ik mijn culinaire wereldreis @NationalDishes. Het doel: de nationale gerechten van alle 196 landen ter wereld koken, van Afghanistan tot Zwitserland, zonder tussentijds er eentje stiekum over te slaan omdat je die niet lust of omdat het recept lastig is. Ik begon in Afghanistan en nu ben ik in Congo. Alleen … er zijn twee Congo’s! Je hebt Congo-Brazzaville en buurland Congo-Kinshasa. Congo-Brazzaville is officieel de Republiek Congo, terwijl Congo-Kinshasa officieel de Democratische Republiek Congo heet (vaak kortweg DRC genoemd) heet.

Het nationale gerecht van Congo-Brazzaville èn van buurland DRC is ‘poulet à la moambé’. Maar het gerecht is ook verwant aan de muamba de galinha uit Angola die ik eerder al maakte en de ‘poulet nyembwe’ uit Gabon die me nog te wachten staat. Hm, dat is wel erg vaak kip moambe en te vaak hetzelfde eten ligt me niet, zeker niet als ik twee maal kip moambe uit Congo vlak achterelkaar moet maken. Daarom heb ik besloten om de gerechten van Congo-Brazzaville en Congo-Kinshasa uiteen te trekken door de kip moambe van Congo-Kinshasa pas bij de D te koken. Nou, daar schiet ik natuurlijk ook niet heel veel mee op, want Congo-Brazzaville is land 34/196 en dan wordt de Democratische Republiek Congo (DRC, Congo-Kinshasa dus) land 38/196. Maar in elk geval een kleine adempauze van wellicht enkele weken met Costa Rica, Cuba en Cyprus ertussen voordat ik het gerecht weer op tafel ga zetten. En wellicht vind ik nog een mooie variant op het gerecht…

Kip moambe is genoemd naar het ingrediënt moambe, en dat is palmolie of palmboter van palmnoten. Palmolie ligt tegenwoordig onder vuur. Maar de rode palmolie is een essentieel onderdeel van het gerecht. Het geeft het gerecht z’n specifieke smaak en kleur. Je kunt het vervangen door arachide-olie, maar de authentieke smaak van het gerecht krijg je dan natuurlijk niet. Dus ja, ik val maar meteen met de deur in huis: ik heb toch palmolie gebruikt.

Waardering: 14,5/20 punten
Vanaf gerecht 12/196 waarderen we de nationale gerechten die we eten. Leuk om straks te kunnen vergelijken welke gerechten ons wel en welke minder bevallen.

Kip moambe scoorde bij ons allebei een keurige 7+. Niet spectaculair, wel gewoon lekker.

Score voor Poulet à la moambe uit Congo-Brazzaville: 14,5/20 punten
Ingrid: 7+ (prima gerecht, smakelijke saus maar niet heel spannend)
Marion: 7+ (“lekker, aparte pindasaus waarin ik geen tomaat verwachte”)

Congo-Brazzaville
Verwarrend. Er zijn twee Congo’s: de Republiek Congo (Frans: République du Congo), ook wel Congo-Brazzaville of kortweg Congo genoemd. En daarnaast is er buurland de Democratische Republiek Congo (kortweg DRC, of ter onderscheiding Congo-Kinshasa genoemd; beiden dan naar hun hoofdstad). DRC was voorheen Zaïre en – toen het nog van de toenmalige Belgische koning was – Congo-Leopoldville.

Chris Spencer (woonde 1973-1991 in DRC) legt het op Quora.com als volgt uit: “De Kongo-bevolking is een grote stamgroep, te vinden langs het kustgebied van Gabon tot Angola. Europese ontdekkingsreizigers kwamen het koninkrijk Kongo tegen en gaven de naam aan de grote rivier die er middenin lag. In de 19e eeuw, toen de koloniale grenzen werden vastgesteld, werd dat gebied verdeeld tussen de Fransen, de Belgen en de Portugezen (op een gegeven moment waren er drie Congo’s – maar het Portugese Congo werd een deel van Angola).
Bij de onafhankelijkheid in 1960 kozen zowel de Franse als de Belgische koloniën ervoor om de Republiek Congo te heten – wat meestal werd verduidelijkt door de hoofdstad toe te voegen: Congo-Kinshasa en Congo-Brazzaville. Later werd Congo-Kinshasa de Democratische Republiek Congo (République Démocratique du Congo), vervolgens heette het land even Zaïre en tenslotte weer DRC. Brazzaville werd de Volksrepubliek Congo (République Populaire du Congo) en keerde vervolgens terug naar de de naam Republiek Congo. De lokale bevolking is niet in de war: ze weten in welk land ze wonen en noemen het andere land Kinshasa of Brazza.”

Je kunt je als buitenstaander afvragen waarom er niet één land ontstaat dat Congo heet. Nou, zegt Afrika-specialist Ben Indemaur op Quora-com, “omdat niemand dat wil. Wat ze delen is: Ze liggen allebei langs de rivier de Congo (en hun hoofdsteden liggen naast elkaar in dit water). Ze hebben allebei Frans als nationale taal. Maar er moet worden opgemerkt dat het Frans van Congo-Brazzaville is afgeleid van het Frans van Frankrijk, terwijl de DRC een Belgisch dialect spreekt. En ze hebben allebei een aanzienlijke Bakongo- en Bangala-populatie (dit zijn twee etnische groepen met hun eigen culturen en talen). Dat is het. Verder is het verschil in bbp enorm (3x zo hoog in Congo-Brazzaville dan in DRC), is het rechtssysteem verschillend (dat van Brazza is gebaseerd op het Franse en dat van DRC is gebaseerd op het Belgische rechtssysteem) en is de politieke geschiedenis verschillend. In Brazza kwam na de onafhankelijkheid een corrupte en eerst socialistische, daarna marxistische regering. In DRC kwam – ook met intriges en schandalen – een meer pro-westerse dictator. De huidige leiders van beide landen zitten er niet op te wachten om hun posten te verlaten.”

Ziehier de recente geschiedenis in een notedop. Ik beneid de positie van de burgers daar in elk geval niet. Terug naar Congo-Brazzaville in Centraal-Afrika. Het land grenst aan Gabon, Kameroen, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Congo-Kinshasa en de exclave Cabinda van Angola. Congo-Brazzaville is een voormalige Franse kolonie.

Congo werd oorspronkelijk tot de 15e eeuw vooral bewoond door pygmeeën. Van de 15de tot de 19e eeuw werden veel Congolezen als slaven weggevoerd. In de 19e eeuw bereikte de Franse ontdekkingsreiziger Pierre Savorgnan de Brazza, op zoek naar de bron van de Ogooué, Nkuna, een buitenpost van de Mfoa-stam die later Brazzaville werd genoemd. Pierre Savorgnan de Brazza sloot in 1880 een verdrag met een plaatselijk stamhoofd waarna het gebied onder Franse “bescherming” kwam. In 1885 en 1887 werden de grenzen van de nieuwe Franse kolonie getrokken. In 1891 werd de kolonie Frans-Kongo officieel opgericht.

In 1910 werd Congo-Brazzaville onderdeel van Frans-Equatoriaal-Afrika, in 1946 werd het een overzees gebied en in 1958 een autonome republiek binnen de Franse Gemeenschap met de nationalist Fulbert Youlou, een vroegere priester, als premier.

In 1960 verkreeg Congo volledige onafhankelijkheid en werd de Republiek Congo uitgeroepen. In augustus 2010 vierde Congo-Brazzaville zijn 50-jarige onafhankelijkheid. De president liet weten dat het land echter nog een lange weg te gaan heeft en pas echt onafhankelijk zal zijn als afgerekend wordt met de grote armoede. [Bron: wikipedia]

De keuken en specialiteiten van Congo-Brazzaville
De keuken van Congo-Brazzaville (de Republiek Congo) èn van buurland DRC (Congo-Kinshasa) is het voedsel van de inheemse bevolking. Cassave , fufu, rijst, bakbanaan en aardappelen zijn over het algemeen het hoofdvoedsel dat samen met andere bijgerechten wordt gegeten. Hm, weer heel veel koolhydraten dus.
Men verbouwt er onder andere maïs, rijst, cassave (maniok), zoete aardappelen, yam, taro, bakbananen, tomaten, pompoenen en allerlei soorten erwten en noten. De belangrijkste exportproducten zijn koffie en palmolie .
Maar Congo heeft natuurlijk ook wat invloeden van de Franse (zoals Franse bakkerijen) en Belgische kolonisatie, Arabische en Afrikaanse invloeden, en er zijn Indiase en Chinese restaurants en pastisseriën van Libanese immigranten.

Congolese maaltijden bestaan vaak uit een zetmeelrijk ingrediënt (zoals cassave of maïsmeel, genaamd fufu of ugali), samen met groenten en vlees; vaak wordt het gegeten als stoofpot. Fufu wordt in balletjes ter grootte van een golfbal gerold en in de pittige stoofpot gedoopt; vaak wordt met de duim een inkeping in het balletje gemaakt om saus op te scheppen en zo te eten. Zoete aardappelen worden in sommige delen van het land gemengd met geroosterde pinda’s. Rijst wordt vaak gemengd met bonen.

Naast deze zetmeelrijke ingrediënten worden vaak groene groenten zoals cassavebladeren, pondu (ook wel saka saka, een spinazie-achtige plant) en okra toegevoegd. Champignons, vooral gewaardeerd onder de Luba-bevolking, worden in tijden van schaarste vaak gezien als vleesvervanger. Hoewel totaal vegetarisme onbekend is, worden de meeste maaltijden vanwege de hoge prijs zonder vlees gegeten.
Vis is er in overvloed langs de rivier de Congo, haar zijrivieren en verschillende meren, en wordt gebakken, gekookt of gefrituurd; of gerookt of gezouten als het wordt bewaard. Op de markten wordt vaak kant-en-klare gepeperde vis verkocht, gebakken in bananenbladeren . Geit is veel geconsumeerde vlees. Moambe is een gebruikelijke manier om kip met pindasaus te koken . Eetbare insecten zoals sprinkhanen en rupsen worden ook gegeten; ze hebben een nootachtige smaak.

Sauzen om te mengen met de bovenstaande ingrediënten kunnen worden gemaakt met tomaten, uien en de lokale aromatische kruiden. Plantaardige olie, zout, hete rode chilipeper en zoete groene peper worden gebruikt om extra smaak te geven. In het uiterste zuiden worden deze specerijen minder vaak gebruikt.

Bekende gerechten uit de Congolese keuken zijn onder andere:

• Voorop moambe, een saus met palmnoten (zie hieronder bij het nationale gerecht).
• Chikwangue of kwanga is een soort gefermenteerd brood van cassave. Het wordt gekookt en bewaard in bananenbladeren.
• Dabo kolo zijn kleine stukjes gebakken brood.
• Fufu is een plakkerig deegachtig (bij)gerecht gemaakt van cassavemeel. Dit is basisvoedsel, net als rijst of aardappelen in andere landen.
• Kamundele zijn brochettes of kebabspiesjes met rundvlees.
• Liboke is een inheemse kookmethode waarbij vlees, vis of groenten in bananenbladeren gerold worden en boven open vuur gegrild of gestoomd worden. Je hebt bijvoorbeeld Liboke ya mbika (gestoomde pompoenpitpudding), liboke ya ngulu (varkenspepersoep gestoomd in bananenbladeren) of liboke ya mbisi (vis, meestal meervalpepersoep gestoomd in bananenbladeren).
• Lituma is een populair bakbananengerecht gemaakt van gepureerde bakbananen die tot balletjes worden gevormd en gebakken.
• Loso na madesu is rijst en bonen.
• Loso ya bulayi is Congolese gebakken rijst .
• Madesu is een bonenstoofpot.
• Makayabu wordt gemaakt van gedroogde en gefermenteerde/gezouten vis. De vis geeft een rokerige en complexe smaak aan gerechten.
• Makelele zijn sprinkhanen.
• Mbembe zijn slakken.
• Mbewngi zijn gerechten met de zwarte ogenbonen (black eyed beans).
• Mikate zijn gefrituurde deegballetjes.
• Mbisi ya Mayi is vis.
• Mulenda, of dongo-dongo is okra .
• Ndakala is een-kleine gedroogde vis.
• Ngai ngai is een blad dat in het Frans oseille en in het Engels sorrel (zuring) wordt genoemd . Ngai ngai ya musaka is een saus of gerecht bereid met een saus die meestal wordt gemaakt van het zilvervlies (niet de zaden) van palmnoten, de vrucht van de Afrikaanse oliepalmboom ( Elaeis guineensis ), in het westen van Midden-Afrika .
• Ntaba is gegrilde geit.
• Ngulu yako tumba is BBQ met kip.
• Pili pili, de hete pepers, worden geserveerd met bijna alles, zelfs af en toe gedroogd en op fruit gestrooid.
• Palmwijn, gemaakt van het sap van een wilde palmboom, wordt gefermenteerd door natuurlijke gisten en heeft een alcoholgehalte van tussen de vijf en zeven procent.
• Pain muambe is pindakaasbrood.
• Pondu (ook wel sombe of saka saka) is een bijgerecht van maniokbladeren of cassavebladeren. De bladeren worden vaak spinazie-achtig gekookt en worden ook wel bij de poulet à la moambe geserveerd. Pondu ya madesu (ook pondu of saka saka) is een stoofpot van cassaveblad en bonen met ui, knoflook, palmolie en specerijen. Er kan ook vlees of vis bij. Pondu wordt geserveerd met fufu, rijst of bakbananen.
• Soso is kip en rijst.
• Thomson is een makreelachtige vis.

Het nationale gerecht Congo-Brazzaville: poulet à la moambé (ja, met palmolie)
Het nationale gerecht van Congo-Brazzaville èn van buurland DRC is ‘poulet à la moambé’ (of mwambe of nyembwe). Maar het gerecht is ook verwant aan de muamba de galinha uit Angola en de ‘poulet nyembwe’ uit Gabon. Moambe en nyembwe betekenen palmolie.

Kip moambe dus. Maar we moeten het eerst even over palmolie hebben. Kip moambe is namelijk genoemd naar het ingrediënt moambe (ook mwambe og nyembwe), en dat is palmolie, palmboter of ‘palm cream’ van palmnoten. Palmolie. Oh jee, alarmbellen rinkelen … Er is tegenwoordig namelijk veel kritiek op palmolie. De wereldwijd toenemende vraag naar palmolie leidt tot meer palmolieplantages in de productielanden. Daarvoor worden vaak tropisch regenwoud en andere ecosystemen gekapt. Teelt met ontbossing tot gevolg dus. En daarom ligt palmolie onder vuur. Ter info: er is ook duurzaam geproduceerde palmolie met RSPO-keurmerk (Roundtable on Sustainable Palm Oil).

De rode palmolie is echter een essentieel onderdeel van het gerecht uit Congo. Palmolie geeft het gerecht z’n specifieke smaak en rode kleur. Dus ja, ik val maar meteen met de deur in huis: ik heb toch palmolie gebruikt. En palmolie kun je verhitten tot hoge temperaturen. Wil je liever geen palmolie gebruiken, dan is arachide-olie (van pinda’s) ook een goed alternatief, want ook die kun je tot 220 à 230 graden verhitten. Maar de authentieke smaak van het gerecht krijg je dan natuurlijk niet.
Ik kocht een hele tijd geleden een fles palmolie voor het nationale gerecht van Angola. Dat gerecht lijkt hetzelfde, en de palmolie zit daar ook in, maar in de versie uit Angola ontbreekt de pindakaas. Toch anders dus.

Het gerecht ontleend dus zijn naam aan de palmolie/palmboter. De Congolezen hebben een – voor mij als volslagen buitenstaander – ingewikkelde methode om die kip in palmolie te bereiden door eerst een soort saus van de palmnoten te maken en daarna de kip erin te bereiden (zie ook hieronder bij Naschrift). Maar daarnaast is er een grote discussie of er in kip moambe nu wel of geen pindasaus hoort. Leek mij wel lekker! Vandaar dat ik die variant maakte. Maar het hoeft er dus niet perse in. Ik maakte in elk geval de versie met pindakaas, en die is mèt palmolie (om toch het origineel qua smaak en kleur enigszins te benaderen…), pindakaas, ui, knoflook, tomatensaus, bouillon(blokje) en specerijen (zoals gerookt paprikapoeder en cayennepeper c.q. een pepertje meekoken). Overigens moest ik erg zoeken naar palmolie, want het is bijna nergens zomaar meer te koop. Ik vond het uiteindelijk in een klein Afrikaans winkeltje in Den Haag. De info van het merk dat ik kocht zegt dat het duurzame palmolie is (en gezond vanwege de vitamines A en E): “Palmolino Palm Oil is not only great for culinary delights but also serves as a responsible choice for health-conscious individuals and environmentally conscious consumers.“. Nou, daar moet ik voorlopig dan maar even mijn geweten mee sussen.

Ingrediënten (4 personen)

• Kip (b.v. 4 kippenpoten of -bouten of 8 drumsticks of 8 kippendijen met vel, maar je kunt alle delen van de kip ervoor nemen; ik nam kippenpoten)
• 2 uien, grof gesnipperd
• 4 knoflookteentjes, gesnipperd
• 4EL tomatenpuree losgeklopt met 300ml water
• Een blik tomatenblokjes of -pulp
• 1TL gerookt paprikapoeder (ik nam pimentón de la Vera)
• 1TL gedroogde chilipepertjes. Of als alternatief: kook vanaf het begin een heel pepertje mee en haal die er aan het einde uit voordat je de moambe serveert.
• Optioneel: 2 laurierblaadjes
• ½ blokje kippenbouillon
• 150gr pindakaas
• Zout en peper
• 4EL palmolie (als alternatief: arachide-olie)

Erbij:

• B.v. rijst, fufu, zoete aardappel, bakbananen, cassave en eventueel spinazie met ui en knoflook (en evt. aubergine erbij, zie hieronder)

Bereiding

• Bestrooi de kip met zout en peper. Verhit de palmolie en braad de kippendelen aan alle kanten erin aan. Haal de kip eruit.
• Fruit in dezelfde pan de uien een paar minuten en daarna de knoflook een minuut mee. Voeg eventueel nog wat palmolie toe als je te weinig vet hebt.
• Voeg de tomatenpuree met water en de tomatenblokjes toe, evenals gerookt paprikapoeder, de gedroogde chilivlokken (of een heel pepertje), de laurier en het bouillonblokje. Voeg de kip weer toe en laat ca. 25 minuten zachtjes sudderen. Voeg tussentijds nog wat water toe als het te droog wordt.
• Klop de pindakaas los met wat water en voeg dat toe aan de saus met kip. Laat nog 20 minuten (of langer, zie bereidingstijd hieronder) zachtjes stoven tot de kip gaar is. Als je een pepertje in plaats van cayennepeper hebt gebruikt, haal je die er nu weer uit.
  NB De totale gaartijd is natuurlijk afhankelijk van het soort kip dat je gebruikt! In dit gerecht met het stoven (met deksel op de pan) in totaal voor de verschillende soorten: Kippenbouten ca. 50-60 minuten stoven. Drumsticks: ca. 35-40 minuten. Kipkarbonades (dij met vel en rugstuk): 40 minuten. Kippendijen met vel: 40 minuten. Je kunt de pan met de deksel erop ook in een voorverwarmde oven zetten (160 graden).
• Serveer met rijst en/of fufu en/of zoete aardappel en/of bakbananen. Een combinatie van rijst met fufu of rijst met bakbananen of rijst met een zoete aardappel is gebruikelijk. Wil je low carb, serveer er dan bloemkoolrijst bij. Al die carbs waren ons wat teveel. Wij kozen er daarom voor om er rijst bij te serveren en gewokte spinazie met ui en knoflook. Spinazie lijkt een beetje op de saka saka (maniokbladeren of cassavebladeren) die men er ook wel bij serveert.

Saka saka
Wok de spinazie bijvoorbeeld zoals men met saka saka doet: met ui en knoflook in palmolie of arachide-olie. Je kunt er ook blokjes aubergine of courgette bij doen, zoals men ook wel saka saka maakt. In dat geval moet je de aubergine of courgette eerst wat langer bakken en de spinazie er op het laatst een paar minuten aan toevoegen.

NASCHRIFT
PS De bereiding die ik hier geef van Kip moambe met pindakaas is een van de – redelijk eenvoudige – mogelijkheden om het gerecht te maken. Ik heb daarbij, om de naam moamba eer aan te doen wèl palmolie gebruikt. Ik heb het gevoel dat het essentieel is voor de kleur en smaak van het gerecht. En per slot van rekening verwijst de naam van het gerecht ‘moamba’ naar de palmolie. In de weinige Belgische recepten die er zijn, blijken de Belgen weinig te weten van het feit dat het gerecht met palmolie wordt gemaakt; ze gebruiken gewoon boter of olijfolie zonder de oorsprong verder ook maar te melden. In Congo maakt men vaak zelf van palmnoten een soort dikke saus. Daarvoor worden palmnoten eerst gekookt en vervolgens fijngestampt. Daarna wordt de pulp vermengd met water, gezeefd en opnieuw gekookt. Best een gedoe. Maar er zijn tegenwoordig ook blikken moambesaus of palm cream te koop (Guinea’s moambe, een palmnotensaus), bij bijvoorbeeld Delhaize of Carrefour in België. Uiteindelijk vond ik ook die in Den Haag (nadat ik de palmolie al had gekocht), maar de verkoopster van het Afrikaanse winkeltje verzekerde me dat die palm cream niet geschikt was voor mijn gerecht, maar eerder een basis voor soepen was. Toch maar palmolie gebruikt dus.

Al zoekende naar een geschikt recept, kwam ik ergens een reactie van een in België wonende man onder naam “e” tegen die aan iemand schreef dat het heel anders moet. Hierbij gebruik je heel veel van die dikke stevige palmolie en laat die eerst indikken. Mij lijkt het vreemd, maar ik geef jullie hieronder zijn bereidingswijze (in het Engels):

• Sweat your onions (on medium high) (2 big ones or 3/4 smaller ones) in some palm oil with good amount of salt.
• Once translucent at roughly chopped garlic (3/4 good cloves) and add about half a tbs ground cumin (optional). Cook until fragrant. Now you add tomato paste and let it darken.(optional)
• Once done add a handful of tied together twigs of fresh thyme.
• Lower the heat a bit and add the entire can of moambe. You will see it is hard and has a shallow orange colour. You now add about 3/4L off water and two cubes of stock. Or until the water almost covers the moambe.
• While the moambe melts you have to stay by your casserole to make sure the onions etc. don´t burn. Once it has melted make sure to stir anything lose that might have stuck anyway. Add water until it´s like brown soup. (you can´t add to much) Now if you like hotness you can add an entire pepper/chili whole and let it boil along. For less spice add it later.
• Cover don´t let the water evaporate!!!!
• Let it heat up to a good boil. After about 45 min you can lower the heat to medium and let it thicken a bit.
• With the thicker consistency (A bit like the sauce in your recipe above) partly cover and leave on a soft boil for about 45 min. Pay attention don´t let it get to thick just yet, add some water or cover as needed.
• Take out your chicken (about 1kl) and let it get to room temp. Salt your chicken. If thighs and such cut the skin. If breasts (skinless) cut them in half at most. (It will fall apart in the sauce like shredded pork and the like.)
• The smell of the moambe should have changed now and you should see or start to see oil floating on the surface. Now be careful this splats terribly and leaves horrible stains and even small burns.
• Lower the heat to get a softly! bubbling sauce. Uncover your sauce and skim of all the oil, be careful not to take any of the sauce along it will burn. Put it aside and use to fry your chicken.
• Fry your chicken until it´s nice and golden it doesn´t need to be cooked through.
• Once fried you can add the breasts directly to the moambe (taste for salt and pepper now) and let it cook softly until the sauce has a thick consistency and the breasts have fallen apart.
• For thighs or bone containing meat it´s better to let the sauce boil by itself a bit longer to avoid bones floating around in the sauce. Unless you don´t mind.
• I rather like the taste the chicken bones add. And maggi is fine just be aware if they are for 1/2L or 1L. Cause it needs a lot of salt but maybe not that much.
• Now this is the fastest way I know to make good moambe. You can do it faster but I find it tastes best when it has been on the stove all day. Once everything is done I tend to leave it on the lightest of simmers for the rest of the afternoon. Served with rice, Saka Saka/Pondu, fryed Bananas/Plantains and sweet potatoes. I hope this has clarified everything.

Nou, best ingewikkeld. Ik ga er voordat ik bij de kip moambe van de Democratische Republiek Congo (DRC) ben nog eens verder induiken. Wie weet ga ik het dan op een dergelijke manier maken of vind ik toch zo’n blik palmnotensaus of palm cream… Voor nu eerst even prima zo.

@NationalDishes
Mijn doel met @NationalDishes is om de nationale gerechten van alle 196 landen in de wereld te koken, van A (zie de kabuli palaw uit Afghanistan) tot Z (afsluitend Zwitserland, met vermoedelijk kaasfondue?).

Op naar…?
Zo. Congo-Brazzaville was land 34/196 in onze culinaire reis. Buurland DRC (Democratische Republiek Congo, ook wel Congo-Kinshasa) pak ik pas weer bij de D op. Na ‘Brazza’ pak ik mijn koffertje en pannen weer op en ga naar Costa Rica in Centraal-Amerika. Het nationale gerecht daar is ‘gallo pinta’, rijst met bonen. Volgen jullie me straks ook weer in mijn culinaire wereldreis…?

Waardering nationale gerechten tot nu toe:
Langouste à la vanille uit de Comoren [nr. 33/196] beviel zo goed dat het op een gedeelde eerste plek met China/Kanton terecht kwam met 18/20 punten (“delicaat en subliem”).
Het zoetzure varkensvlees met ananas en paprika (koe loe yuk) uit China/Kanton [nr. 31/196] steeg meteen naar plek 1 met 18/20 punten (“mooie balans van smaken, erg van genoten” en “knapperig en lekker”).
De Flying Fish & CouCou uit Barbados [nr. 14/196] kreeg 17/20 punten (“Heerlijke saus, wat een smaakexplosie! Complex en warm door alle kruiden en specerijen”).
De salteñas uit Bolivia [nr. 19/196] verrasten ons en kregen 16,75/20 punten (“verrassende smaakbeleving door de zoete deeg en mooie combinatie van hartig en pittig met zoet”).
Ema Datshi uit Bhutan [nr. 18/196] kreeg 16,5/20 punten (“overtrof al onze verwachtingen; heerlijk en zeer smakelijk”).
Tussendoor de borscht uit Oekraïne gemaakt, vanwege de crisis daar. 16,75/20 punten (“Hartverwarmende soep, vol en rijk van smaak”).
De machboos uit Bahrein [nr. 12/196] scoorde 16/20 punten (“Smakelijke geurige rijst. Sappige kip.”).
De ćevapčići uit Bosnië en Herzegovina [nr. 20/196] scoorden 15,75/20 punten (“smakelijke gehaktworstjes; met ajvar als mooie aanvulling”).
De stoofpot cazuela de ave uit Chili [nr. 30/196] was zeer smakelijk en scoorde goed met 15,5/20 punten.
De twee nationale gerechten ‘shopska salata’ en ‘banitsa’ uit Bulgarije [nr. 24/196] scoren samen 15,25/20 punten (“pure en zeer smakelijke salade” en “heerlijke luchtige hartige taart”).
De mosselen met friet uit België [nr. 15/196]: 15/20 punten (“we hebben weer genoten van deze klassieker van onze zuiderburen”).
Kandy ti nyma uit de Centraal-Afrikaanse Republiek [nr. 29/196] scoorde met 15/20 punten goed (“smakelijk” en “mag nog een keer”).
Rice & Beans uit Belize [nr. 16/196] scoorde samen met de recado-kip 14,5/20 punten (“verrassende rijst met bonen door de kokosmelk en heerlijke kip”).
Poulet à la moambé uit Congo-Brazzaville [nr. 34/196] kwam keurig in de middenmoot terecht met 14,5/20 punten (“smakelijke saus maar niet heel spannend” en “aparte pindasaus waarin ik geen tomaat verwachte”).
De Chicken Korma uit Bangladesh [nr. 13/196] waardeerden we met 14/20 (“beetje saai”).
De feijoada uit Brazilië [nr. 22/196] kreeg 13,75/20 punten (“smakelijk geheel met een gevarieerd smakenpalet”).
Runderstoofje seswaa uit Botswana [nr. 21/196] eindigde laag met 13,5/20 punten (“puur maar best saai” en “zacht en smaakvol” was ons commentaar).
De waardering voor roersoep samlor korkor uit Cambodja [nr. 27/196] liepen erg uiteen (8- en “zeer smakelijk, puur en afwisselend” en 6+ “er springt niet echt iets uit”) waardoor deze soep uiteindelijk helaas niet hoog scoorde (14/20).
Kip Kung Pao met pepertjes uit China/Szechuan [nr. 31/196] scoorde met 13/20 punten best laag, maar we waren te voorzichtig met de pepertjes. We geven het gerecht daarom binnenkort een herkansing…
We waren het eens over poutine uit Canada [nr. 28/196]. De populaire snack kreeg van ons 13/20 punten (“eenvoudig”, “zwaar, snackbarvoer”).
De Riz gras uit Burkina Faso [nr. 25/196] kon ons niet bekoren (12,5/20 punten), want “saai” en “redelijk neutraal”. De pikante kip met specerijen uit het land die we erbij maakten, scoorde wel goed.
Bandeja paisa uit Colombia [nr. 32/196] stelde helaas teleur (12,25/20 punten), want we vonden het zwaar en vooral geen geheel met al die losse – en soms best lekkere – onderdelen.
Ook boko boko harees uit Burundi [nr. 26/196] beviel niet zo goed (maar 10/20 punten). We vonden het gerecht vooral “flauw”.
De kuli-kuli van Benin [nr. 17/196] mislukte, dus die konden we voorlopig nog niet waarderen.
Ambuyat uit Brunei (nr. 23/196): kan het nog lager? De ambuyat zelf scoorde slechts 5/20 punten. De bijgerechten scoorden wisselend (van 6 tot 15,5/20 punten) en maakten het gerecht afwisselend en een beleving.

© 2024 Tekst & Fotografie: Ingrid Larmoyeur | vinissima.nl.
Teksten en foto’s mogen door derden niet zonder toestemming worden overgenomen of gebruikt.
Meer nationale gerechten zien? Volg me op Instagram @vinissima of @NationalDishes of op mijn blog via @NationalDishes.